CHRISTO

Vandaag was het eindelijk zo ver. We gingen naar het kunstwerk van Christo (en Jeane-Claude, zijn overleden vrouw). We vreesden voor de drukte. Dus hebben we ons in de ochtend een beetje gehaast. Pendelbus op kwartiertje lopen van de camping. Koffie bij aankomst in het dorpje. En om half elf liepen we al op de floating piers. Geweldig. Foto’s zeggen niet alles. Je moet het er op gelopen hebben. Uiteraard beweegt het. Je loopt op water. Je beweegt zelf, maar ook de mensen voor en achter je. Dat geeft een licht golvende beweging van de mensenmenigte. Duizenden mensen volgens het Algemeen dagblad, maar volgens ons moeten het er meer dan 10.000 zijn geweest tijdens de uren dat wij er liepen. Ben benieuwd naar de getallen. Hoewel dat in de beleving niets uitmaakt.
De pier is bekleed met een oranje stof. Zijn we toch nog een beetje in beeld, al is het dan niet met voetbal....

Op de terugweg was het wat drukker dan op de heenweg. Dat leidde er uiteindelijk toe, dat we in de verkeerde bus terecht kwamen (lijndienst in plaats van speciale bus van Christo) en dus niet het juiste kaartje hadden…. Zwart gereden.

Bij terugkomst nog even lekker gezwommen en daarna kwam de wind weer opzetten en zoals inmiddels gebruikelijk op deze locatie begon het tegen de avond weer te regenen.

Morgen, Zondag, verkassen we naar Turijn.