Genua

Dinsdagsmorgen zijn we vroeg (7 uur) opgestaan om met de auto naar Albenga te rijden (5km) en vervolgens met de trein naar Genua te gaan. Er is geen parkeerterrein bij het treinstation, waardoor we een handvol rondjes hebben gereden. Met als resultaat bijna te laat voor de trein. Kaartjes gekocht en binnen 5 minuten in de trein. Nog 5 minuten verder had ik een bekeuring te pakken… De kaartjes, die je hier koopt bij balie zijn 4 weken geldig en moet je dus stempelen voordat je instapt L Niet gedaan. De vriendelijke conductrice (niet) was soepel. In plaats van de standaard van 50 euro hoefden we maar 5 euro per ticket te betalen. Had ook met een waarschuwing gekund voor toeristen, dacht ik, maar goed. Lekker begin van de dag.

Genua is een hele oude havenstad, waarbij de oude haven is veranderd in een attractief geheel voor toeristen, zoals een groot aquarium (blijkbaar een van de grootste van Europa), winkels, bars etc. en ook een uitkijkpunt over de stad, te bereiken met een soort lift. Inge paste even, maar ik ben natuurlijk even gaan kijken. Prachtig.






De stad kent een oud centrum met vele smalle steegjes, gevuld met winkeltjes, barretjes, Afrikanen en hoeren. De iets bredere steegjes zijn erg gezellig, maar de hele smalle zijn eigenlijk best wel eng. Volgens het toeristenbureau is het er veilig. Overdag…. ‘s Avonds moet je er niet komen. Nou, wij hebben ook overdag al af en toe een steegje overgeslagen.
Weer voldoende kerken bezichtigd en (te) veel gewandeld.












Ergens in de loop van de dag nog een biertje en een wijntje besteld. Kregen we lekkere olijven en pinda’s bij en drie tellen later nog stukjes pizza, bruschetta, focaccia, etc. Nou nou, wat een verwennerij. Bij het afrekenen moest ik 12 euro betalen. Euh, volgens mij 9. Nee, u heeft de aperitivo gekregen, met hapjes. Maar daar heb ik niet om gevraagd. Goed, discussie gaat slechts over 3 euro, maar toch. Ik heb 4 aparte zakjes gevraagd en heb alles erin geschept. En vervolgens aan de eerste en de beste zwerver gegeven. Toch nog een goed gevoel.
Ook kwamen we nog in een kerk (jaja), waar we werden aangesproken door een nette heer die blijkbaar bij het interieur hoorde en geïnteresseerden over de kerk veel informatie over de kerk vertelde. Of hij in het Engels of Italiaans moest vertellen. Laten we het maar in het Italiaans doen, vond ik. Mooie verhalen over de kerk en over het katholieke geloof. Ik kon het merendeel goed verstaan en af en toe moest hij mij met een Engels woord weer op weg helpen. Waarbij hij in gebroken Engels doorging en ik zijn tekst in het Italiaans herhaalde. Jaja, was Jantje wel een beetje trots. Soms loopt het Italiaans als een trein, andere keren sta ik enorm te stuntelen (vind ik). Bewondering voor mijn Italiaanse juf Suzanne, die met haar niet aflatende energie er blijkbaar toch wat Italiaans in heeft kunnen stampen (www.lettere.nl).
Er reed nog een invalide in een karretje met twee van die keffertjes voorop. Echt van die bijtertjes.
hij had een prachtige tekst voorop gezet: Niet aanraken, ik bijt.... Maar wij lezen heel snel: niet aanraken, ik moord. ;-))







Woensdag 29 juni eindelijk een dagje echt aan het strand. De Middellandse Zee. Volgens het programma (waar dus van kan worden afgeweken….) zal dat niet meer voorkomen. Wel de Adriatische, maar niet de Middellandse. We gaan het zien.
We waren van plan hier 4 dagen te blijven, maar het zouden er inmiddels 5 worden en dan donderdag vertrekken naar de volgende halte. Maar… morgenavond (Donderdag) is er een buffet voor alle campinggasten met allerlei verschillende gerechten uit Italië. Wel leuk om mee te maken.
Echter…. De camping kost nu 26,50 per dag/nacht en vanaf de 30ste (Donderdag, dus) stijgt de prijs naar maar liefst 48 euro. Ik naar de receptie met de vraag (waarvan ik het antwoord dus al wist) wat het nu kost en wat vanaf morgen. Euh voor morgen kwam de bazin er even bij. Ook met haar heb ik al hele leuke gesprekken gehad. Zij is de zus van de Bourgondische eigenaar. Zij runnen de tent samen. Euh, voor jou blijft de prijs 26,50. Sempre, dus (altijd) voor zolang je blijft. Zo leuk om te horen, dat ik bijna de rest van de vakantie hier zou blijven. Dat doen we natuurlijk niet, maar een mooie geste. We hebben een band ;-))
Nu vertrekken we dus waarschijnlijk Vrijdag….

Ceriale en omgeving

Vrijdag 24 juni zijn we aangekomen op een camping aan de Ligurische kust in het dorpje Ceriale, dichtbij Albenga. Niet direct aan het strand, maar 700 meter er vanaf. Wel met een fraai zwembad. Er staan veel Italianen, maar ook Duitsers (waar niet), Fransen, Spanjaarden en natuurlijk nog meer Hollanders. De eigenaar is een vrolijke Bourgondische Italiaan, die enkele woorden Nederlands heeft leren spreken, maar het wel op prijs stelt om met mij een beetje Italiaans te kletsen. De avond voor aankomst had ik hem al telefonisch gesproken en alleen mijn voornaam genoemd. Die achternaam is voor hen veel te lastig. Bij aankomst riep hij al gelijk: Jij bent Jan! Haha. Iedere ochtend maakt hij op de fiets een rondje over de camping en komt hij even buurten: “Ciao Jan”. Mooi mannetje.

Zaterdag hebben ‘s ochtends even bij het zwembad gelegen en zijn we na de lunch naar Castelvecchio gereden. Een dorpje met een prachtige ligging tegen de heuvels. Zoals er overigens hier zo veel zijn. Er was een parkeerplaats boven het dorpje, maar Inge klimt en daalt niet zo gemakkelijk… vanaf die parkeerplaats zag ik dat er ook een weggetje het dorpje inliep. Gevraagd aan een local of je daar ook in mocht rijden. Jazeker en er is zelfs een enkele parkeerplaats. Hup, in de auto, het dorpje in. Maar op dat piepkleine pleintje was weliswaar een parkeerplaatsje, maar daar stond een motor van een groep motorrijders in de weg. Ik vroeg aan één van hen of ze die motor opzij wilden zetten, omdat mijn vrouw ook graag het dorpje wilde zien etc. Geen probleem. Ik loop terug naar de auto en voordat ik met de auto op het parkeerplaatsje ben, zitten alle motorrijders op de motor. Ik kreeg een high five en een glimlach. Veel plezier. Wie ooit nog eens zegt, dat motorrijders niet sociaal zijn….
Pittoresk dorpje met de typische smalle straatjes en natuurlijk weer een kerkje, maar die was gesloten. Het kasteeltje trouwens ook. Dat bleek privé eigendom te zijn. Maar toch zeker de moeite waard.
Er was nog een erg smal straatje “Vico Stretto”. Een steegje omhoog, waar je zeker niet met twee naast elkaar kunt lopen.










Zondag wilden we een badplaats (Alassio) bezoeken en nog een ander oud centrumpje, Cervo. Nou, even vergeten, dat het Zondag was… Heel die kustweg staat vol met auto’s. Al die Italianen komen in het weekend uit de bergen naar de kust om in de zee te zwemmen. Alassio hebben we dus overgeslagen. Daar was geen plek meer vrij. En dan rij je nog tegen beter weten in een parkeerplaatsje op en dan ben je 5 minuten later blij, dat je hem zonder schade hebt kunnen verlaten. Propvol natuurlijk zonder dat vooraf aan te geven.

Cervo was weer een juweeltje. Daar konden we relatief eenvoudig bij het oude centrum parkeren en hebben we ons weer verwonderd over schoonheid van die antieke dorpjes. Machtig om te zien en om doorheen te slenteren, maar je moet er absoluut niet aan denken om er te wonen. Er loopt bijna geen meter van de straat horizontaal. En de auto voor de deur parkeren zit er al helemaal niet in. We zagen nog een vader met zijn dochtertje met boodschappen sjouwen vanaf de parkeerplaats naar hun huisje. Die kwamen we wel drie keer tegen… met zweet op het voorhoofd. Albert Heijn kijkt hier wel uit om thuis te bezorgen.
Grappig was een tekst, die 50 meter voor de kerk aan een deur hing. Er zou blijkbaar die ochtend een huwelijk in de kerk plaatsvinden. Vrienden gaven aan, dat ze 50 meter hadden om zich te bedenken, haha.  Het verhaal gaat helaas niet zo ver, dat ik weet of het huwelijk ook echt heeft plaatsgevonden. De kerk was wel mooi versierd met verse bloemen en buiten lag de inhoud van een pak rijst....

















Maandag hebben - eindelijk - een volledige dag in rust doorgebracht. Heerlijk bij het zwembad..
Dinsdag staat Genua op het programma.

Basilica di Vicoforte

Vanmiddag, Donderdag, zijn we rond het middaguur aangekomen op de camping in Bastia. Veel permanente plaatsen en een aantal voor lui zoals wij. Wij bleken de enigen te zijn… Wel een zwembad, helaas was het Internet (wifi) defect, waarbij de prijs overigens wel hetzelfde bleef.
Bij het neerzetten van de caravan werden we aangevallen door ‘dazen’ (paardenvliegen), die vervaarlijk langs vlogen. En af en toe even gezellig op je hoofd of shirt bleven hangen. Ja, dan vlucht je graag de caravan in, maar daar was het erg warm. Daarbuiten trouwens ook….
Het werd hier vandaag (volgens onze meter in de caravan, die zowel binnen als buitentemperatuur meet) bijna 34 graden, terwijl het in de caravan ruim boven de 40 werd…

Maar goed, we waren hier, omdat ik ergens had gelezen, dat er een mooie basiliek staat in Vicoforte (op 10 km afstand), die je onder begeleiding kunt beklimmen. Dat leek mij wel wat. Vaak, als je een toren of deel van kerk beklimt) zie je van die doorgangen die zijn afgesloten voor publiek. Hier kreeg je de gelegenheid om juist daar doorheen te geen. Leek mij geweldig.
Dichtbij Vicoforte zagen we de koepel van de basiliek al. Allemachtig, wat een apparaat!


Nog dichterbij bleek het inderdaad om een enorm gevaarte gaan met een ellipsvormige koepel, die de grootste in de wereld is. Afmetingen van ruim 37 meter bij ruim 25 meter.


Snel aangemeld bij de ‘biglietteria’ voor de beklimming van 14.30. Nog even een bordje risotto naar binnen gewerkt en daarna gordels om, helm op en gaan.
We waren maar met drie gasten onder begeleiding van twee jonge enthousiaste medewerkers van de organisatie. Een belevenis. Kruip door, sluip door, waarbij zij ook nog eens mooie verhalen vertelden over de bouw van de basiliek.





Fascinerend vond ik voornamelijk, dat bij een onderzoek eind vorige eeuw bleek, dat de koepel enigszins instabiel werd ondersteund, waardoor een gevaar voor instorting ontstond. Vervolgens hebben de universiteiten van Genua en Tokio (?)  samengewerkt aan een oplossing. De hele ondersteuning van de koepel is voorzien van een stalen ‘band’, waarbij continue wordt bemeten in hoeverre de koepel beweegt. Die stalen band wordt vervolgens door de computer wat strakker of juist wat losser gezet, zodat de ondersteuning maximaal blijft. Onvoorstelbaar…
De beklimming startte met de standaard wenteltrapjes, vervolgens aan de binnenkant (of eigenlijk tussen de twee lagen) van de koepel naar boven en het allerlaatste stuk met een stalen trap omhoog. Tot aan het hoogste punt in de koepel .





Daar stonden we dan  op steentjes van honderden jaren oud op een hoogte van 85 meter boven Maria, de heilige maagd…. Daar kreeg ik toch wel een beetje last van hoogtevrees.
Wat een ervaring. Je ziet op de foto mijn gympen nog en daaronder een enorme diepte.



Maar de camping zullen we morgen weer verlaten, dit is namelijk wel erg eenzaam. En dan nog die dazen… Ook het water was apart. Bij het afwassen dacht ik al, dat ik te veel afwasmiddel had gebruikt, maar tijdens het douchen leek het wel alsof er olijfolie uit de douchekop kwam in plaats van water. Morgen maar eens vragen.
We zullen dus het Barolo gebied (bekend wijngebied van Italië) niet aandoen, maar morgen doorreizen richting de zee. Eindelijk ;-))

Turijn

Zondag zijn we rond half drie ´s middags aangekomen op de camping bij Turijn aangekomen. Tja, camping… is wel een groot woord. Ik denk, dat ze zijn begonnen als stalling voor campers en uiteindelijk hebben bedacht er ook maar een camping bij te gaan doen. Het zijn uitermate aardige mensen, maar het toiletgebouw kent één toilet voor de mannen en één voor de vrouwen. En voor de douches hetzelfde verhaal. Dat is wel karig. Maar wellicht voldoende. De camping is ook niet zo groot.
Bij het plaatsen van de caravan met de mover kwamen er twee Italiaanse jochies voorbij lopen. Hé, `electronico`. Ja, dat klopt. Wat kost dat nou, zijn de kleinste van een jaar of 9. Wat bedoel je, die mover?? vroeg ik nog.  Nee, zei hij, de hele handel, de caravan en de mover. Haha, wat een manneke.
De camping ligt overigens wel heel mooi. Op de achtergrond liggen de Alpentoppen met sneeuw. Geweldig gezicht.
Daarna zijn we naar La Venaria Reale gereden, een koninklijk paleis, hier enkele kilometers vandaan. Het navigatiesysteem van de auto wist hem te vinden. En dirigeerde ons bijna naar een parkeerplaats. Maar toen hij “linksaf” riep, zag ik, dat daar trappen waren. Onze auto, trouwens dat geldt voor de meeste auto’s, rijdt slecht op trappen, dus ik heb maar een andere parkeerplek gezocht.
Er was iemand, nota bene een Italiaan, die wel zijn navigatie volgde. Blindelings. En dus vast kwam te zitten met zijn Audi a3.…

Overigens hebben wij het bezoek verschoven naar Dinsdag, want Zondag stond er een rij voor de kassa van wel 100 meter. Blijkbaar is dit in het weekend ook voor de locals een gezellig uitje.
Maandagmorgen zijn we met de auto naar een dorpje in de buurt gereden, hebben daar de auto geparkeerd en zijn met de metro naar Turijn gereden. Kosten 1,50 euro voor het ticket (pp) voor de metro (90 minuten geldig). En binnen drie kwartier van de camping in het centrum van Turijn.
Turijn is blijkbaar ooit bezet geweest door de Fransen, door Napoleon. Hij heeft er voor gezorgd, dat het centrum van de stad grondig werd gemoderniseerd en er brede straten kwamen met booggalerijen aan de zijkant. Het doet allemaal heel modern aan en het stikt er werkelijk van de winkels. En niet de goedkoopste. Alhoewel, een H&M zit er natuurlijk ook tussen.
Prachtige paleizen van de oude edelen van Italië.






Maar Turijn is natuurlijk ook bekend om de linnen lijkwade van Jezus. Hierin zou het lichaam van Jezus zijn gewikkeld na zijn kruisiging. Het origineel is niet meer te bezichtigen, maar er hangen wel in diverse kerken levensgrote foto’s van de lijkwade. Volgens mij is er enkele jaren geleden onderzoek gedaan en vast komen te staan, dat de lijkwade niet uit het overlijdensjaar van Jezus komt (dus uit 35/36) maar ergens uit de 15e eeuw, dus nep. Maar bij de katholieken is dat onderzoek blijkbaar niet voor echt aangenomen. De lijkwade wordt nog steeds aanbeden.





Na een heerlijke salade als lunch hebben we gekozen voor een simpele avondmaaltijd. Voor de prijs van een drankje kon je kiezen uit vele verschillende kleine gerechtjes. Een soort tapas. En daarna hebben we nog een bicerin genomen. De oudste koffiebar van Turijn heet Al Bicerin. Deze bar bestaat al sinds 1763. Vele bekenden hebben er hun koffie genoten, zoals Alexandre Dumas, Nietzsche en Puccini. De Bicerin, die zij schenken bestaat uit koffie, chocolade en room. Bijzonder lekker. J

Uitgeput kwamen we ’s avonds om half tien weer aan op de camping. Even wat drinken en lekker naar bed. Morgen weer een dag. 

Dinsdag 21 juni zijn we naar La Venaria Reale gegaan, waar we Zondag ook al waren. Toen was het ontzettend druk, nu konden we gewoon gelijk doorlopen. Mooi paleis met een enorme tuin. Ooit het bezit geweest van de familie Van Savoy, die de eerste koning van Italië hebben geleverd in 1861, Vittorio Emanuele II.





In de paardenstallen was een expositie van Steve McCurry. Nooit van gehoord, dacht ik. Maar bij binnenkomst, zag ik dat hij een keer de winnaar is geweest van World Press Photo. Een emotionele expositie. Jeemig, wat heeft die man een gevoelige foto's gemaakt...
 

Daarna zijn we bij La Mandria geweest (op 2 kilometer van La Venaria), waar Vittorio heeft gewoond. De vertrekken zijn nog volledig in originele staat ingericht. Wat een rijkdom….
Als laatste hoogtepunt een bezoek aan de Centro Commerciale. Boodschappen gedaan en maar weer eens bij de caravan ons eigen prakkie klaarmaken.




Dinsdag tijdens onze afwezigheid was er een vouwwagen naast ons komen staan. Die mensen hebben we niet gezien tot de Woensdagochtend. En wat bleek, een oud collega marineofficier, waarmee ik 1996 3 maanden in een cursus heb gezeten. Hoe is het mogelijk….
Daarna zijn we naar de Basilica di Superga gegaan. Een enorme basiliek boven op een heuvel, die uitkijkt over de stad. Prachtige basiliek, maar nog fraaier was de grafkelder van de familie Savoije. Zij zijn koning over Sardinië geweest, hebben gebieden in Frankrijk en in Portugal gehad en hebben in 1861 de eerste koning van Italië geleverd. Hun enorme versierde grafkelder (vergelijk het met de Oranjes)  is nog steeds “in dienst”, dus foto’s maken was uit den boze. Maar werkelijk prachtig. Denk, dat die van de Oranjes niet zo is versierd.
En natuurlijk nog even de basiliek beklommen, waarna je een prachtig uitzicht hebt over de stad.




We waren daar met de auto naartoe gegaan, omdat hij net iets buiten de stad ligt. Vervolgens wilden we nog even naar de stad Turijn zelf. Eerst hadden we de bedoeling om met het navigatiesysteem naar het metrostation te gaan waar we Maandag ook vandaan zijn vertrokken. Maar toen reden we eigenlijk langs de Po, langs het centrum. Dus, hup, een parkeergarage aan de rand gepakt en lekker de stad in gegaan.
Om half zes terug was een ander verhaal. Midden in de spits. Het navigatiesysteem wilde ons via het centrum terugsturen. Maar in Italië kennen de steden een Zona Limitata, ofwel daar mag je niet in als je geen toegangsbewijs hebt.  Pff. Links, rechts kwamen ze voorbij, 4 auto’s op een weg voor twee…. Uiteindelijk schadevrij na 70 minuten op de camping aangekomen. Met de metro nog geen half uur.

Morgen verhuizen we naar een camping 100 km zuidelijker. Dus binnen twee uur staan we weer op een andere plek. Deze keer met zwembad. ;-))

CHRISTO

Vandaag was het eindelijk zo ver. We gingen naar het kunstwerk van Christo (en Jeane-Claude, zijn overleden vrouw). We vreesden voor de drukte. Dus hebben we ons in de ochtend een beetje gehaast. Pendelbus op kwartiertje lopen van de camping. Koffie bij aankomst in het dorpje. En om half elf liepen we al op de floating piers. Geweldig. Foto’s zeggen niet alles. Je moet het er op gelopen hebben. Uiteraard beweegt het. Je loopt op water. Je beweegt zelf, maar ook de mensen voor en achter je. Dat geeft een licht golvende beweging van de mensenmenigte. Duizenden mensen volgens het Algemeen dagblad, maar volgens ons moeten het er meer dan 10.000 zijn geweest tijdens de uren dat wij er liepen. Ben benieuwd naar de getallen. Hoewel dat in de beleving niets uitmaakt.
De pier is bekleed met een oranje stof. Zijn we toch nog een beetje in beeld, al is het dan niet met voetbal....

Op de terugweg was het wat drukker dan op de heenweg. Dat leidde er uiteindelijk toe, dat we in de verkeerde bus terecht kwamen (lijndienst in plaats van speciale bus van Christo) en dus niet het juiste kaartje hadden…. Zwart gereden.

Bij terugkomst nog even lekker gezwommen en daarna kwam de wind weer opzetten en zoals inmiddels gebruikelijk op deze locatie begon het tegen de avond weer te regenen.

Morgen, Zondag, verkassen we naar Turijn.